De ziekte van Lyme kun je oplopen na een tekenbeet (teken bijten eigenlijk niet, maar steken) en naar men vermoedt, ook door andere bloedzuigende of stekende insecten zoals muggen, horzels en vlooien. Teken vallen niet uit bomen maar leven in hoog gras en struikgewas. Soms is er – maar niet altijd – na de beet een rode ring (erythema migrans) op de huid zichtbaar. Als de teek is besmet met de spirocheet-bacterie Borrelia burgdorferi, dan loop je kans op de ziekte van Lyme. Ook is er geregeld sprake van een co-infectie met een andere bacterie, zoals Bartonella of Babesia. Zie je een rode ring op de huid en/of heb je tevens griepachtige symptomen, dan is het aan te raden om naar de huisarts te gaan, deze zal je een recept voor een antibioticum-kuur meegeven. Metronidazol bijvoorbeeld, is een antibioticum dat in veel gevallen goed werkt tegen bacteriën, parasieten en amoeben. De duur, de doses en de te gebruiken antibiotica verschilt per arts. Word je niet beter of houd je ‘restklachten’ over na de kuur dan kan het zijn dat er een andere aanpak nodig is. Hoe eerder je na besmetting wordt behandeld hoe groter de kans op een succesvolle behandeling.

Ziekte van Lyme en antibiotica

Het meest voorgeschreven antibioticum voor de ziekte van Lyme is doxycyline. Deze kuur duurt 10 dagen, 2, 3 of 4 weken, of soms langer, 2 tot 3 maanden. Het werkzame principe is dat het de groei van de bacterie remt. Het remt ook bepaalde ontstekingsreacties. Doxycycline is het meest effectief in het vroege stadium van Lyme, daarna neemt de kans op een succesvol resultaat af. In het chronische stadium is het innemen van doxycycline waarschijnlijk zinloos. Officieel erkende bijwerkingen van doxycycline zijn: maag-darmstoornissen zoals misselijkheid, braken en diarree, bij langdurig gebruik een vitamine B-tekort, huidreacties bij blootstelling aan zonlicht (fotosensibilisatie) en verhoogde druk binnen de schedel (intracraniële druk).

Ziekte van Lyme en darmstoornissen

De mogelijke darmstoornissen bij een antibioticumkuur zijn het gevolg van het feit dat de medicatie niet alleen de ‘slechte’ bacteriën doodt maar ook de ‘goede’. Deze ‘goede’ zijn een groot deel van de vele soorten bacteriën en andere micro-organismen die, van mond tot endeldarm, de spijsvertering verzorgen. Hoe belangrijk een gezonde darmflora is, wordt duidelijk als je bedenkt dat het immuunsysteem voor 80% op de darmen gebaseerd is. Als deze darmflora ernstig beschadigd raakt staat de deur open voor allerlei schadelijke organismen. Niet alleen voor virussen en bacteriën maar bijvoorbeeld ook voor schimmels zoals candida. Het afvoeren van afval- en gifstoffen verloopt daardoor moeizamer en zo ook het optimaal opnemen van voeding. Voor de borrelia bacterie zijn een verstoorde darmfunctie en een verzwakt immuunsysteem bijzonder gunstig. De borrelia verstevigt zijn positie hierdoor aanzienlijk. Doxycycline mag niet gebruikt worden bij ernstige nier- en leverstoornissen. Bij de ziekte van Lyme is de werking van uitgerekend deze twee organen bijna altijd licht tot ernstig verstoord. Als doxycycline allergische reacties of andere problemen veroorzaakt, dan wordt overgeschakeld naar amoxyciline, en als dit ook weer problemen geeft, gaat de arts over tot het voorschrijven van azitromycine. Bij kinderen wordt penicilline toegediend. Een nadeel van de genoemde antibiotica is dat ze eigenlijk niet diep genoeg in het lichaam doordringen, waar juist vaak de borrelia zit. Om deze reden zijn deze medicamenten alleen effectief kort na de besmetting, als de spirocheet nog in de bloedbaan zit. Zodra de spirocheet zich nestelt in compactere weefsels, zoals pezen, botten en achter de bloedhersen-barrière (in de hersenen) kunnen deze bestrijdingsmiddelen er niet meer bij. In de poliklinische vervolgbehandeling wordt daarom vaak gekozen voor ceftriaxon, in hoge dosering ingebracht via infuus, omdat deze dieper in het lichaam binnendringt. Hoewel ieder antibioticum specifieke bijwerkingen heeft, (bij ceftriaxon bijvoorbeeld aantasting van de rode bloedlichaampjes), is de impact van alle antibiotica in het algemeen, dus bijvoorbeeld als het gaat om schade aan de darmflora gaat, hetzelfde. Met een antibioticum bestrijdt men niet alleen de bacterie, maar ook altijd het eigen immuun- en regulatiesysteem.

Ziekte van Lyme en de diagnose

Na een diagnose, gesteld op basis van onderzoek en een behandeling met een antibiotica-kuur, behoor je dus volledig te kunnen herstellen. Je wordt genezen verklaard op het moment dat er een negatief resultaat uit de bloedtesten komt (er zijn geen antistoffen aanwezig in het serum). Een diagnose is niet hetzelfde als een testuitslag maar bij de ziekte van Lyme lijkt het daar wel vaak op. Vandaar dat het van belang is, om in de eerste plaats naar de symptomen te kijken. De voorgeschiedenis van de klachten is ook belangrijk. Het maakt verschil of iemand kort geleden door een teek is gebeten en misschien een rode ring heeft of dat iemand al langer, soms al jarenlang een scala van klachten heeft die op Lyme lijken, maar nooit als Lyme erkend zijn. Wat ook kan, is dat iemand wel erkende Lyme heeft en al vele behandelingen achter de rug heeft en dus Post Lyme Syndroom heeft. Dit wordt ook wel ‘chronische’ Lyme genoemd.

De symptomen van ziekte van Lyme

Een goede arts of therapeut zal geen harde uitspraak doen c.q een diagnose stellen, wanneer deze niet te stellen is. Men spreekt dan van ‘vermoedens’. De client moet zich hoeden voor artsen of therapeuten die wel harde uitspraken doen of diagnoses stellen zonder dat daarvoor een gegronde basis is. De arts of therapeut die wel een diagnose stelt, zonder daarvoor een basis te hebben, gaat buiten z’n boekje. De symptomen van ‘chronische’ Lyme zijn heel divers; neurologische-, gewrichts-, en psychische klachten komen vaak voor. Het kan daardoor zijn – maar zeker niet altijd – dat je een misdiagnose hebt gekregen, zoals reuma, MS, tinnitus of chronische vermoeidheid. Het kan ook gebeuren dat je klachten als louter psychisch worden bestempeld; dat het ‘tussen je oren’ zou zitten. Is er niets te vinden in bloedtesten, zoals bijvoorbeeld de Elisa test of daarna de Western Blot test, dan moeten het wel spanningsklachten zijn, zo redeneert men. Dit is frusterend en je kunt op den duur ook psychische klachten krijgen als je je niet serieus genomen voelt en/of niet gehoord wordt. Het is aan te raden een behandelaar te zoeken die je klachten wel serieus neemt.

Vergiftigingsziekte

Bestrijding van de bacterie en ontgifting van toxines (de stoffelijke resten van de borrelia) nemen een hele grote plaats in de behandeling in. De infectie is één ding maar de toxines hebben een enorme impact. Het gaat vaak mis tijdens de behandeling van Lyme omdat de afvalstoffen die vrijkomen als de bacterie sterft (door behandeling), het grote probleem zijn. Als de Borrelia bacterie gaat ontbinden, dan komen er eiwitten vrij die voor de mens zeer giftig zijn en die het lichaam niet zomaar verlaten. Die vergiftiging is voor de Borrelia het meest gunstigste uitgangspunt voor een nieuwe aanval. Dit is wat je heel vaak terug ziet bij Lyme; terugval of verergering na behandeling ongeacht welke bestrijdingsmethode gekozen is. Lyme is dus niet alleen een infectieziekte maar ook zeker een vergiftigingsziekte. Bij een succesvolle behandeling gaat het erom dat het eigen lichaam een balans kan vinden tussen bestrijden en ontgiften. Als het lichaam een goed ontgiftend vermogen heeft en ook het immuunsysteem functioneert, dan kan Lyme goed genezen. Functioneert één van die twee niet goed dan kan de ziekte niet door het lichaam zelf genezen worden. De ene persoon heeft ondersteuning nodig bij het ontgiften, de ander bij het bestrijden, weer iemand anders bij allebei.

Therapie bij ziekte van Lyme

Alle goed werkende Lyme-behandelingen bestaan uit de volgende factoren; de bacterie bestrijden, het immuunsysteem versterken, ontgiften en de reinigingsorganen ondersteunen. Zo’n behandeling moet met beleid gevolgd worden, teveel middelen naast elkaar gebruiken is vaak te heftig en werkt dan tegen. Er is een heel scala aan natuurlijke middelen die ingezet kunnen worden als onderdeel van de behandeling. Het verschilt per persoon wanneer en hoeveel van welk middel het juiste is. Dit vraagt regelmatige aanpassingen tijdens de behandeling. Goede begeleiding hierin is daarom belangrijk.

Natuurlijke middelen

Er zijn vele plantaardige en natuurlijke middelen die in dit herstelproces kunnen ondersteunen. Hieronder vind je een kleine greep, ze zijn te koop als supplement. Je kunt op de links klikken om naar de webshop te gaan;

• Kaardebol, werkt antispiretochaal, versterkt het immuunsysteem, werkt ontgiftend en ondersteunt de lever en nieren.
• Cat’s Claw, dit werkt antibacterieel, ontstekingsremmend en licht pijnstillend.
• Sarsaparilla is een kruid dat binnen de Lymetherapie in Nederland weinig wordt toegepast. Het heeft een milde en geleidelijke werking maar kan best veel effect hebben. Sarsaparilla is in staat om een deel van de giftige ontbindingsproducten van de borrelia te binden. Het is daarom een goed middel om de Herxheimer reactie te verminderen (deze doet zich voor wanneer het lichaam te snel ontgift, er meer gifstoffen vrijkomen dan het lichaam in staat is om uit te scheiden, en zo voor een opleving van klachten zorgt). Sarsaparilla doet dit ook achter de bloedhersen-barrière en is daarom ook goed te gebruiken bij brainfog.

Dit is slechts een kleine greep uit een heel arsenaal aan middelen die gebruikt kunnen worden. Informeer bij Praktijk Oud Zuid, hoe deze middelen het beste worden ingezet.